Lily, Nounoune, Pomme, Lilou, Dot, Toos en Bobbie zijn met pensioen, maar blijven uiteraard bij ons wonen en onderdeel van de roedel. Zij zullen ons nog steeds helpen bij het grootbrengen van de pups en helpen bij de socialisatie. Voornamelijk dankzij hun genen, heb ik nu zo’n fijne hondenfamilie.
Omdat ik geregeld bij collega's voorbij zag komen dat ze voor hun dames die met pensioen zijn een nieuw huis zoeken omdat ze een "eigen" huis verdienen, heb ik me een tijdje ongemakkelijk gevoeld. Net of het "moet" en dat ik hun tekort deed. Maar mijn meiden zijn niet op zoek naar een eigen huis, ze hebben hier bij ons allemaal een fijn thuis. Waar ze alle liefde en aandacht krijgen, en dit soms ook even moeten delen en dit ook heel goed kunnen. Als ze konden praten weet ik zeker dat ze zouden zeggen dat ze het hartstikke fijn hebben.
Ook hebben wij een aantal dames uit gastgezinnen die met pensioen zijn en we even dankbaar zijn uiteraard! Maar die noemen we niet allemaal omdat die niet hier wonen en het bezoek hen daardoor niet zal ontmoeten. Maar ze zitten voor altijd heel heel diep in mijn hart <3
Als er zo'n klein hummeltje door je huis drentelt, wil je helemaal niet stil staan bij het feit dat de jaren omvliegen en dat er ook een moment komt dat we afscheid moeten gaan nemen. En die momenten hebben we de afgelopen een aantal keren mee moeten maken. Mijn eerste hondjes Puk en Max en daarna ook mijn eerste Australian Labradoodles Billie, Rose, Lex en in 2024 Gaby. Alleen mensen die ook een echte band hebben gehad met hun vierpotige maatje weten hoe ontzettend pijn dit doet.
